[SF] Anatomy - BobYun

ข้อมูลเบื้องต้น

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

               

BOBBY : YUNHYEONG

              บรรยากาศของห้องสมุดในตอนนี้คับคั่งไปด้วยนักศึกษาแพทย์เกือบทุกชั้นปีเพราะมันคือช่วงฤดูการสอบของคณะเรา แต่ถึงแม้จะมีนักศึกษาเข้าใช้บริการเยอะแค่ไหน สถานที่แห่งนี้ก็ยังคงรักษาระดับความเงียบได้เป็นอย่างดี อีกอย่างคือที่นี่แอร์เย็นสบายมาก เหมาะแก่การศึกษาหาความรู้ และยังเหมาะแก่การ...

ป๊าบ!

“เชี่ยยย เจ็บ!”  ผมยกมือขึ้นมาลูบหัวตัวเองป้อยๆ เพราะโดนสันหนังสือฟาดลงอย่างแรง

“พรุ่งนี้จะสอบยังมีอารมณ์มานอนเล่น ลุกขึ้นมาเลยยุนฮยอง ไม่งั้นเดี๋ยวกูฟาดอีกรอบ” คิมดงฮยอกทำท่าจะเอาหนังสือเล่มอื่นมาฟาดผมอีกรอบจริงๆ

“โธ่.. มึงก็เลิกขยันซักสามนาทีได้ป่ะวะ กูเบื่อที่จะเห็นชื่อคิมดงฮยอกได้คะแนนท็อปชั้นปีแล้วนะ”

“ถ้างั้นมึงก็ลุกขึ้นมาอ่านสู้กูดิ”

“มึงทั้งฉลาด ทั้งขยัน.. สู้ไปก็เท่านั้นแหละ นอนดีกว่า แอ่ก...”  ผมฟุบลงกับโต๊ะอีกรอบ แต่ถึงอย่างนั้นก็พอมองเห็นว่าคิมดงฮยอกง้างมือที่มีหนังสือเล่มหนาขึ้น แล้วกำลังจะฟาดลงมาบนหัวผม เพราะงั้นผมทำได้แค่หลับตาปี๋และเอามือทั้งสองข้างกุมหัวไว้

.

.

ฟาดรึยังวะ?

ทำไมไม่เจ็บ..

หรือว่าผมหมดสติไปแล้ว??

.

.

“...คิมบับฮยองนี่เกิดมาเพื่อปกป้องมึงจริงๆเลย  เดินมาโน่นละ”  ผมยกหัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วหันขวับไปมองตามที่ดงฮยอกบอก แล้วด้วยความที่กระจกห้องสมุดใสเลยทำให้เห็นว่าอีกคนที่อยู่ข้างนอกกำลังยิ้มกว้างและกำลังโบกมือมาทางนี้ คิมดงฮยอกวางหนังสือในมือลง พร้อมโค้งหัวให้คนเป็นพี่เบาๆ ผมก็ได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเชิงขอบคุณที่มาช่วยผมทันเวลา

บ็อบบี้ฮยองกำลังกวักมือเรียกแล้วทำมือเป็นรูปบ้าน

นั่นหมายถึง..

“ดงฮยอกเดี๋ยวกูกลับ-...”

“แหม่.. มีคนมาตามขนาดนี้กูคงกล้ารั้งไว้หรอก ไปไหนก็ไปเลย อ่านหนังสือด้วยล่ะ คือกูก็เบื่อที่จะท็อปชั้นปีแล้ว ช่วยมาอยู่ตำแหน่งนี้แทนกูที”

“...ถ้าไม่ติดว่ากูรีบ เดี๋ยวได้ถีบอ่ะ”   คิมดงฮยอกกลั้นหัวเราะให้กับประโยคกวนๆของผม พลางโบกมือไล่ให้ผมไปไกลๆ หลังจากนั้นเจ้าตัวก็เอาแต่จ้องอ่านหนังสือต่อ

โธ่เอ้ย.. อันดับหนึ่งชั้นปี

มึงอยู่ตรงนั้นต่อไปเถอะ

กูไม่แย่งหรอก.

                “....ไงคนเก่ง”   ทันทีที่เจอหน้ากันก็พลั้งปากถามคำถามเดิมๆออกไป พลางเอื้อมมือไปขยี้ผมสีเข้มนั่นด้วยความหมั่นเขี้ยว

“อ่านแล้วก็จำไม่ได้อ่ะฮยอง.. จำไรไม่ได้เลย ร่างกายต้องการปลาเพิ่มความฉลาด”  ไม่พูดเปล่า ซงยุนฮยองยังเอามือเล็กๆนั่นมาเขย่าอยู่ที่ต้นแขนผมอีกด้วย

“แซลมอนซาชิมิ?”

“แหะๆ..”   แววตาวิบวับนั่นเหมือนเด็กไม่มีผิดเลย

“เซน หรือ ฟูจิ?”

“....ฟูจิครับ”

หน้าที่ตามใจคนที่ชอบ ‘เอาแต่ใจ’ แบบยุนฮยอง

นี่มันเป็นหน้าที่ผมจริงๆ

หลังจากพาว่าที่คุณหมอไปเพิ่มความฉลาด(?) เรียบร้อยแล้ว กลับมาถึงห้องรายนั้นก็มุ่งตรงไปที่โต๊ะหนังสือทันที เห็นอย่างงั้นผมก็ไม่อยากกวน เลยตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำให้เสร็จสรรพ ...ปรากฏว่าเดินออกมาอีกที ซงยุนฮยองคนเก่งของผมใช้โต๊ะนั่นเป็นหมอนไปซะแล้ว

“ยุนอ่า..”   แรงสะกิดเพียงเบาๆทำให้ยุนฮยองขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะยอมเปิดเปลือกตาขึ้น แล้วลุกขึ้นมาในท่านั่งปกติ

.

.

“...ฮยอง” 

“ว่าไง?”

“ผมเหนื่อยจังเลยครับ..” ร่างเล็กที่นั่งดีๆอยู่บนเก้าอี้ในตอนแรก.. เวลานี้กลับเอนหัวลงมาพิงสีข้างของผมเบาๆ สงสัยน้องจะเหนื่อยจริงๆแฮะ

“พี่ช่วยอะไรได้บ้างไหม...?”

“วิชากายวิภาค.. มันจำเกี่ยวกับร่างกายหมดเลย ฮยองช่วยไม่ได้หรอก-...  เอ๊ะเดี๋ยวนะ..”

“หื้ม?”

“ไม่สิ ฮยองช่วยได้!!!!!!”  ซงยุนฮยองเบิกตากว้าง อาการง่วงเมื่อสักครู่ดูเหมือนจะหายไปจนหมด น้องดูตื่นเต้นกับอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้เรื่องด้วยเลย

ยุนฮยองลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้ พลางจับตัวผมหมุนไปมา สุดท้ายน้องก็บอกให้ผมยืนนิ่งๆเอาเท้าชิด แล้วเอาแขนทั้งสองข้างชิดลำตัวพร้อมผายฝ่ามือออกมาทางด้านหน้า ..เหมือนจะได้ยินแว่วๆว่ามันคืออะนาโตมี่ โพสิชั่น

อะนาโตมี่ โพสิชั่น..

คือไรวะ

?

“ฮยองยืนท่านี้ไปตลอดเลยนะ แล้วอยู่เฉยๆ นี่เรียกว่า Anatomy position”

“มันคือท่าอะไรอ่ะ?”

“รู้ไปก็เท่านั้นอ่ะ อย่ารู้เลยครับ ฮ่าๆ”  เออ.. มันก็จริงว่ะ

ผมถูกบังคับให้ยืนอยู่ท่านั้นเกือบชั่วโมง โดยมีอีกคนเดินวนรอบตัวพร้อมเอาปลายปากกากดๆจิ้มๆลงบนกล้ามเนื้อแต่ละส่วนพร้อมท่องชื่อไปด้วย ไล่ตั้งแต่หัวไหล่จนไปถึงปลายเท้า ..ผมเพิ่งรู้วันนี้นี่แหละว่าชื่อกล้ามเนื้อทั้งร่างกายมันมีเยอะมากมายขนาดนี้

“เรียบร้อยแล้วฮะ ฮยองไปนั่งพักได้ ฮ่าๆๆ”  ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วล้มตัวลงนอนแผ่อยู่บนเตียง ใครบอกว่ายืนเฉยๆมันไม่เหนื่อย?  ผมนี่เกร็งไปทั้งตัวจริงๆนะ ยิ่งตอนที่ยุนฮยองบอกให้เลิกเสื้อขึ้น เพราะต้องดูกล้ามเนื้อหน้าท้องกับกล้ามเนื้อหลัง ผมยิ่งทำอะไรไม่ถูก แต่อีกคนกลับเอาปากกาจิ้มๆซิกแพ็คของผมแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ไม่มีเขิน ไม่มีหน้าแดงสักนิด

ให้ตาย

เรียนหมอมันบั่นทอนความโรแมนติกจริงๆ.

หลังจากที่ปล่อยให้ผมพักได้ไม่นาน  ยุนฮยองคนเก่งก็หย่อนตัวนั่งลงบนเตียงข้างๆผม และด้วยความที่มืออยู่ไม่สุขเลยรวบเอวน้องเข้ามาใกล้ๆแล้วนอนลงบนตักนั่นซะเลย

“มือไวแบบนี้อีกแล้วนะ...”    ถึงน้ำเสียงจะเหมือนดุ แต่มือเล็กๆนั่นก็ลูบลงมาบนกลุ่มผมไปมา

“จำได้หมดรึยัง? พี่อุตส่าห์ยืนเป็นหุ่นให้ตั้งนาน หุ่นหน้าตาดีขนาดนี้ หาไม่ได้อีกแล้วล่ะ”

“ทำไมเป็นคนหลงตัวเองงี้อ่ะ”

“รึไม่จริง??? โธ่เอ้ย”

“ฮ่าๆๆ จริงก็ได้ครับ คิมบับฮยองของผมเท่ที่สุดอยู่แล้ว แถมดีใจอีกต่างหาก”  ผมยิ้มกว้างให้กับคำตอบที่ได้ยิน ถึงไม่รู้ว่ายุนฮยองจะเต็มใจตอบหรือไม่ แต่การได้เห็นอีกคนดูผ่อนคลายจากการอ่านหนังสือ ผมก็ดีใจแล้วล่ะ

.

.

“ง่วงยัง..  นอนเลยมั้ย? พรุ่งนี้สอบเช้าหนิ”

“ขออีกแป๊บนึงนะ ผมยังไม่ได้ท่องกล้ามเนื้ออีกสี่ที่”

“ตรงไหนอ่ะ? พี่ต้องยืนแบบนั้นอีกป่ะ?”

“ไม่ครับ ฮยองนอนแบบนี้ก็ได้”

“อ่าว แล้วจะท่องยังไง-....”

“...ฮยองหลับตาก่อน”  ผมเอามือปิดตาคนบนตักบังคับให้หลับตาลง ที่ทำแบบนี้ได้เพราะกล้ามเนื้อส่วนต่อไปที่จะต้องท่องคือกล้ามเนื้อบริเวณใบหน้า เพียงแค่อีกนอนสบายๆให้ผมเอานิ้วจิ้มๆก็พอแล้ว

“.....”

“อันนี้เรียกว่ากล้ามเนื้อ orbicularis oculi ใช้หลับตา”  ผมเอานิ้วกดบนเปลือกตาของคนเป็นพี่เพียงเบาๆ พลางท่องชื่อกล้ามเนื้อไปด้วย

จากเปลือกตา.. ไล้นิ้วไปเรื่อยๆจนไปถึงบริเวณหน้าผาก.. ตอนนี้บ็อบบี้ฮยองลืมตาขึ้นมาแล้ว สายตาที่ผมถูกมองอยู่ตอนนี้มันไม่ต่างจากตอนที่คบกันแรกๆเลย แล้วผมก็แพ้สายตาแบบนี้ทุกที

“อ..เอ่อ.. กล้ามเนื้อหน้าผาก.. frontalis”

“frontalis….”

“ฮยองพูดตามผมทำไมเนี่ย?”

“ท่องเสร็จแล้วเหรอ? ถ้ายังก็ท่องต่อสิ”  อะไรของเค้าเนี่ย.....

“โอเคครับ.. ก.. กล้ามเนื้อจมูก..  เรียกว่า nasalis”

“nasalis.....”  

นอกจากจะพูดตามแถมจ้องตาไม่กระพริบ บ็อบบี้ฮยองยังเอื้อมมือมาจับมือผมที่นิ่งค้างอยู่บริเวณหน้าผาก ให้เลื่อนไล้ลงไปบริเวณจมูก

“เอ่อ... ฮยองปล่อยมือผมก่อนมั้ย?...”

“....”   อีกคนส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ แถมยังกระชับฝ่ามือที่กุมมือผมอยู่ให้แน่นขึ้นไปอีก

“งั้นกล้ามเนื้อส่วนต่อไป........ อ..เอ่อ......”

“...?”

“orbicularis oris....กล้ามเนื้อรอบริมฝีปาก... ใช้จูบ...”

“orbicularis oris...”   เสียงทุ้มกำลังทวนสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไปเมื่อสักครู่ แถมมือใหญ่นั่นก็ยังบังคับมือผมให้เลื่อนขยับจากบริเวณเนินจมูกลงมาบริเวณริมฝีปาก  ...รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของคนที่นอนอยู่บนตักผุดขึ้นแทบจะในทันทีที่ริมฝีปากถูกสัมผัสโดยปลายนิ้วของผม

“ฮ..ฮยอง..”

“กล้ามเนื้อรอบริมฝีปาก...”

“....”

“ใช้จูบใช่ไหม?”

ริมฝีปากที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อสักครู่ กำลังกดจูบลงมาบนปลายนิ้วของผมเพียงแผ่วเบา...  เพียงแค่นั้นก็ทำให้สติของผมแทบไม่เหลือ.. ผมชักมือกลับออกมาช้าๆ แล้วเลื่อนมือมากุมสองแก้มไว้แน่นกลัวว่าอีกคนจะเห็นว่าตอนนี้หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหน

“ทำไมฮยองทำแบบนั้นเล่า....”

“แล้วทำไมล่ะครับ”

.

.

“มันเขิน...”    ..........มันเขินแบบบอกไม่ถูก ไม่รู้ดิ.. บ็อบบี้ไม่เคยทำแบบนี้... มัน.... งื้ออออ... -//-

“ฮ่าๆ จะได้จำได้แม่นๆไง”

“โธ่.. ใครเค้าใช้วิธีนี้กันล่ะ”

“ก็แล้วทำไมอ่ะ?  วิธีไหนก็ได้ทั้งนั้น.. ถ้านายจำได้”

“ก็มัน...”

“แน่จริงก็พูดดิ ว่าจำไม่ได้”

เห๊อะ.. ท่องรอบเดียวใครจะไปจำได้ล่ะ

เออว่าแต่..

orbicularis oris… นี่กล้ามเนื้อใช้จูบ.

ถูกใช่ไหม?

รถยนต์สีดำฟิล์มมืดสนิทคันเดิมที่คอยมาส่งอีกคนอยู่เสมอๆถ้าผมมีเวลาว่าง ตอนนี้จอดนิ่งอยู่บริเวณหน้าคณะแพทย์ตั้งแต่เวลาเจ็ดโมงเช้า เนื่องจากยุนฮยองรบเร้าให้มาแต่เช้าจะได้ไม่ตื่นเต้นในการสอบ แต่ผมก็มองว่ายังไงยุนฮยองก็ขจัดความตื่นเต้นของตัวเองออกไปไม่ได้อยู่ดี

“ฮยอง.. ผมจะจำได้มั้ยอ่ะ?”

“จำได้ดิ เมื่อคืนพี่อุส่าห์ยืนเป็นหุ่นให้เลยนะ”

“โห่ววว ก็มันตื่นเต้นนี่...”  ยุนฮยองเริ่มนั่งไม่ติดเบาะเมื่อเวลาสอบใกล้เมาเรื่อยๆ ผมเลยมือเอื้อมไปลูบหัวน้องเบาๆเชิงปลอบประโลมว่ามันไม่เป็นไร แค่หยุดตื่นเต้นเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีเอง

.

.

“ก่อนจะไป ...เดี๋ยวฮยองติวให้อีกรอบมา”

“ฮยองจำชื่อกล้ามเนื้อได้เหรอ?”

“ก็เดี๋ยวถามเฉพาะที่จำได้ไง”

“ดีเลย ถามๆๆๆๆ”

“ยุนหลับตาก่อน... ค่อยๆนึกคำตอบนะ”   ร่างบางในชุดนักศึกษากำลังหลับตาลงอย่างว่าง่าย พร้อมกับขมวดคิ้วรอตอบคำถาม

ไม่รอช้าที่จะส่งคำถามแรกไปให้ยุนฮยอง..  ริมฝีปากแนบลงเบาๆกลางหน้าผากมน แล้วผละออกมาให้อีกคนได้คิด ว่าคำตอบของกล้ามเนื้อบริเวณนั้นคืออะไร... หึ.. ไม่มีทางลืมอีกแน่ เชื่อเถอะ

“ฮ..ฮยอง..”

“ขอเฉพาะคำตอบครับ”

“...frontalis”  คำตอบแผ่วเบาจากยุนฮยองนั้นดังพอสำหรับสองคนในรถนี้เท่านั้น แก้มขาวขึ้นสีระเรื่ออย่างต่อเนื่อง ยิ่งผมเห็นแบบนั้น ผมยิ่งอยากแกล้ง..

“แล้วตรงนี้ล่ะ......”    ก้มหน้าลงไปสำรวจแพขนตาสวย ก่อนจะกดจูบลงไปบนเปลือกตาทั้งสองข้าง

“......orbicularis oculi ครับ”

“ตรงนี้ล่ะครับคนเก่ง”   จมูกชนจมูก...

“nasalis...”

“สุดท้ายละนะ..”

“...orbicularis oris”

“พี่ยังไม่ได้ถามเลย”

.

.

“ผมรู้ว่าฮยองจะถามอะไร...”  

ไม่ทันได้ตั้งตัว ยุนฮยองใช้มือเล็กประครองใบหน้าของผมไว้แล้วกดจูบลงมาแรงๆหนึ่งทีแล้วผละออก ดูเหมือนการทำแบบนั้นแล้วถ้าผมเขิน ก็แสดงว่ายุนฮยองจะชนะผมได้...

แต่เปล่าเลย

วันนี้ซงยุนฮยองแพ้ราบคาบ.

“หน้าแดงแบบนี้ ไหวป่ะเนี่ย? ไม่ได้ตัวร้อนมีไข้นะ ฮ่าๆ”

“ฮยองอ่ะ...”   สงสัยคงเขินจัด ทำเป็นวุ่นวายกับกระเป๋าบนตัก ไม่หันมาสนใจผมเลย

“ขอบคุณสำหรับจูบน่ารักๆแบบเมื่อกี้นะ.. ไปสอบได้แล้วคนเก่ง เดี๋ยวสาย”

“ครับ... อย่าลืมมารับด้วยนะ”

“ไม่ลืมน่า.. และจำได้หมดแล้วใช่ไหม.. ที่ติวให้เมื่อกี้นี้..?”

“ค...ครับ -///-”

ประตูรถลงถูกปิดลง.. ผมมองตามยุนฮยองไปเรื่อยๆ จนกระทั่งอีกคนเดินหายเข้าไปในตัวอาคาร

ขอให้วันนี้เป็นวันดีๆของยุนฮยองด้วยเถอะครับ

ขอให้การติวที่ผมทุ่มเทที่จะช่วยน้องทั้งเมื่อคืน และเมื่อกี้...

เกิดประโยชน์สูงสุด.




ซงยุนฮยองคนเก่ง

 
END.

Special:

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป..

“ยุนฮยอง!!!!! คะแนนออกแล้วววววววววว”   เสียงคิมดงฮยอกตะโกนข้ามหัวคนอื่นๆในโรงอาหาร ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามผม

“ตลกละ เพิ่งผ่านมาอาทิตย์เดียว อะไรจะตรวจเร็วขนาดนั้น”

“ไม่เชื่อมึงเปิดเว็บดูคะแนนดิ กูจะโกหกหา???”

“ไม่อ่ะ กูได้เท่าไหร่บอกมาเลย ...ของมึงด้วย? ได้เท่าไหร่? ท็อปอีกอ่ะดิ”

“ใช่...”

“แล้วมันตื่นเต้นตรงไหนวะ มึงก็ท็อปอย่างงี้มาตลอดอยู่ละ ตะโกนมาซะดังเชียว”

“เอ๊า ก็กูดีใจอ่ะ...”

“รอกูท็อปชั้นปีแล้วค่อยมาตะโกนใส่หน้ากู โอเคป่ะเพื่อน”

“....ก็ได้”

“.....”

“งั้นเริ่มละนะ..”

“อะไรของมึง-...”

.

.

“ซง ยุน ฮยอง ท็อปชั้นปี!!!!!!!!!!!!! คะแนนเท่ากูโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

END.

SF นี้มีสาระไปอี้กกกกกก 55555555555 ศัพท์เฉพาะมาเต็มมม แงงง เค้าขอโทษ T^T

คือหนังสืออนาโตมี่บนโต๊ะมันเตะตา เลยเป็นเรื่องเลย =,,=

ความรู้กายวิภาคตอนแต่งฟิคนี่แน่นกว่าตอนสอบอีกค่ะ  นี่พูดเลย 55555555555

กราบขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน เข้ามาคอมเม้นท์

มันอบอุ่นมากจริงๆนะ -/////-  เค้านี่ได้ยิ้มตลอดเลยเวลาอ่านคอมเม้นท์น่ารักๆ

สำหรับใครที่เพิ่งรู้จัก #ฟิคสามหมอ  ก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่โลกสามหมอเดอะซีรี่ย์นะคะ ^_^ *โดดกอด*

 อย่าลืมแท็ก #ฟิคสามหมอ ในทวิตเตอร์นะ อ่านมันส์มากกกก ฮ่าๆ ^O^

ปล.1 เม้นใน dek-d ไม่ค่อยติด เค้าไม่รู้ว่าทำไม  TT__________TT

ถ้าเข้ามาเช็คแล้วไม่ติด ถ้าตัวเองไม่เหนื่อย รบกวนเม้นใหม่อีกรอบโนะ.. _/\_

หรือ ไปที่ #ฟิคสามหมอ ในทวิตเตอร์อาจจะง่ายกว่าค่ะ 55555555555 ทันใจๆ

ปล.2   .................... ตัดสินใจรวมเล่มแล้วนะ  O.O!!!!  ใครอยากจับจองอดใจรอนิดนึง

กำลังค่อยๆดำเนินการ  รายละเอียดจะแจ้งอีกทีนะคะ  ^_^

ไปละ พูดมากละ จุ๊บบบบบบบบ -3-